Πολλοί άνθρωποι θέλουνε να αλλάξουν. Να αλλάξουν κομμάτια του εαυτού τους που τους ταλαιπωρούν ή τους πονάνε.
Η αλήθεια είναι ότι η ψυχική μας πραγματικότητα περισσότερο θέλει να κατανοηθεί παρά να αλλάξει. Το εσωτερικό παιδί που έχουμε μέσα μας περισσότερο χρειάζεται κατανόηση, αποδοχή και στήριξη. Μπορεί να φοβάται ή να είναι θυμωμένο ή απογοητευμένο. Δεν θέλει και δεν μπορεί να γίνει αυτό που θέλουμε αν πρώτα δεν το καταλάβουμε και δεν το φροντίσουμε.
Όταν θέλουμε να αλλάξουμε, να νιώσουμε καλά και χαρούμενοι ταυτόχρονα πηγαίνουμε κόντρα σε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Το οποίο αιμορραγεί και χρειάζεται φροντίδα και όχι να αλλάξει αυτό που νιώθει.
Είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα παιδί που κλαίει και να του λέμε να μην στεναχωριέται και να είναι χαρούμενο. Θα νιώσει άσχημα που κλαίει, ότι δεν είναι σωστό να κλαίει και ότι οι άλλοι δεν το θέλουν να κλαίει. Έτσι νιώθει και ο εαυτός μας κάθε φορά που θέλουμε να του αλλάξουμε διάθεση απότομα. Αν αυτό γίνεται συνέχεια τότε εσωτερικεύεται ένα μόνιμο μπλοκάρισμα του παιδιού αυτού και πλέον ούτε και αυτό μπαίνει στην διαδικασία να νιώσει συναισθήματα. Το κακό είναι ότι το άτομο αποσυνδέεται από το αυθόρμητο κομμάτι της επιθυμίας και των παρορμήσεων. Δεν νιώθει, δεν εκφράζεται ελεύθερα, δεν επιθυμεί και δεν δημιουργεί. Έπειτα βαριέται δεν βρίσκει νόημα και πολλές φορές πέφτει στην κατάθλιψη. Η κατάθλιψη δεν είναι μόνο μία παρατεταμένη θλίψη. Η κατάθλιψη είναι και η αίσθηση κενού και ανηδονίας. Η κατάθλιψη είναι γέννημα του φυλακισμένου κομματιού του εαυτού μας. Η τεράστια απόσταση από τον αυθεντικό εαυτό μπορεί να δημιουργήσει την κατάθλιψη. Το άτομο νιώθει ότι εγκαταλείπεται από τους άλλους, ενώ στην ουσία εγκαταλήφθηκε από τον εαυτό του. Νιώθει ότι φταίει και ότι είναι ανάξιο αγάπης, ενώ κατηγορεί και ντρέπεται για το αυθεντικό κομμάτι του εαυτού που έχει φυλακίσει.
Κανένας άνθρωπος όμως δεν γεννιέται με την τάση αποκλεισμού και αποφυγής του εαυτού του. Κάποτε σε πρώιμη ηλικία το άτομο θα βίωσε ταπείνωση, αδιαφορία ή και κακοποίηση για τον αυθεντικό εαυτό ή για κομμάτια του. Αν κάποιος μου δείχνει ότι όταν είμαι αυθόρμητος με τα συναισθήματα μου δεν είμαι αποδεχτός ή μάλιστα είμαι “κακός”, τότε νιώθω ότι αυτό το κομμάτι μου είναι κακό και ντροπιαστικό. Πρέπει να το κρύβω από τους άλλους και από τον εαυτό μου. Ίσως να το κατηγορώ, να το υποτιμώ και να το πολεμώ σε εμένα πρώτα και έπειτα και στους άλλους που το έχουν. Έτσι, για δεύτερη φορά και ίσως πιο σκληρά το αυθεντικό και ευάλωτο κομμάτι τιμωρείται, κλειδώνεται και υποτιμάται. Τίποτα στον ψυχισμό όμως δεν κρύβεται τόσο καλά και κυρίως δεν εξαφανίζεται. Τα συναισθήματα με κάποιον τρόπο θα εκδηλωθούν. Είτε μέσω ψυχικών συμπτωμάτων (βλέπε άγχος ή κατάθλιψη) είτε μέσω σωματικών (αυτοάνοσα νοσήματα). Ο ευάλωτος εαυτός όσο και αν έχει απομονωθεί θα “μιλήσει” και πολλές φορές με τρόπο ακατανόητο προς το άτομο. Συναισθήματα από τραύματα, απώλειες, ματαιώσεις θα προσπαθήσουν να βγουν στην επιφάνεια με κάποιον τρόπο. Όσο πιο χαμένη είναι η σύνδεση, τόσο πιο δύσκολη είναι η επικοινωνία με το συναίσθημα και τον ψυχικό πόνο. Αν όμως υπάρχει καλή σύνδεση το άτομο ακούει, βιώνει και κατανοεί τα συναισθήματα του. Δίνει δηλαδή χώρο σε αυτά. Αφήνει το εσωτερικό του παιδί να νιώσει κρατώντας το αγκαλιά. Το κράτημα είναι αυτό που εν τέλει θα φέρει την αλλαγή, και αυτός είναι ο σκοπός της θεραπείας, μέσα στο κράτημα δημιουργείται η στήριξη και η ασφάλεια να βιωθούν τα δύσκολα συναισθήματα. Όπως γίνεται η πέψη στο στομάχι μας. Η πέψη χρειάζεται για να μεταβολίσει τις τροφές ώστε να μπορούν να απορριφθούν από το σώμα μας. Έτσι αντίστοιχα το κράτημα των συναισθημάτων μεταβολίζει τα σκληρά συναισθήματα σε πιο εύπεπτα. Πιο φιλικά και πιο κατανοητά. Βάζει λόγια και νόημα σε αυτά έτσι γίνονται πιο ανεκτά. Η μητέρα είναι το πρώτο κράτημα για εμάς, αν δεν γίνει αυτό τότε αυτόν τον ρόλο παίρνει η ψυχοθεραπεία. Έπειτα το άτομο μαθαίνει να κρατάει το εσωτερικό του παιδί ώστε να βιώσει με ασφάλεια τα συναισθήματα του. Έτσι καλλιεργείται η ψυχική αντοχή και δύναμη. Είναι μία διαδικασία που χρειάζεται χρόνο για να εσωτερικευθεί για αυτό και η ψυχοθεραπεία χρειάζεται χρόνο. Η δύναμη και η εσωτερική γαλήνη δεν έρχονται με την εξαφάνιση των δύσκολων συναισθημάτων αλλά με το ακριβώς αντίθετο και παράδοξο, με το αγκάλιασμα και το καλωσόρισμα της ευαλωτότητας. Αποδοχή της ευαλωτότητας σηματοδοτεί την αποδοχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ευάλωτος. Ένας άνθρωπος θυμώνει, φοβάται, λυπάται, θρηνεί, ενοχλείται, ζηλεύει, φθονεί, αγαπά, λαχταρά, εξαρτάται, απογοητεύεται και πολλά άλλα. Μπορώ να τα βιώσω όλα αυτά και να επιλέξω τι θα κάνω ή να πράξω χωρίς να σκεφτώ με βάση σε αυτά ή να τα κοιμίσω με ουσίες κ.α.
Έτσι όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου ολόκληρο μπορώ να είμαι δίπλα του και να τον φροντίσω. Μέσα από την αποδοχή, κατανόηση και φροντίδα μπορεί να έρθει η εξέλιξή. Αυτό που μπορεί ο άνθρωπος να κάνει είναι να εξελιχθεί, να δημιουργήσει και να ανακαλύψει την αγάπη. Την αγάπη για τον εαυτό του και έπειτα προς τους άλλους. Η εσωτερική συνοχή και γαλήνη έρχεται μέσα από την πραγματική αγάπη προς τον εαυτό και αυτό θέλει υπομονή και χρόνο.
