Το στίγμα της ψυχικής υγείας είναι μία πραγματικότητα που βασανίζει εκατομμύρια ανθρώπους με θέματα ψυχικής υγείας.
Μπορεί να έχουμε εξελιχθεί και να μην ντρεπόμαστε που πηγαίνουμε στον ψυχολόγο αλλά πολλοί κρύβουμε τις ψυχικές μας διαταραχές. Ψυχική διαταραχή είναι η ψυχική ασθένεια. Η ψυχική ασθένεια δεν είναι κατανοητή και δεν είναι ακόμη αποδεκτή από την κοινωνία μας. Σε μία παρέα, στους φίλους μας ή στους συγγενείς μας θα πούμε αν έχουμε ένα πρόβλημα υγείας όπως υπέρταση, ζάχαρο, κάποιο αυτοάνοσο αλλά δεν θα πούμε για την ψυχική μας ασθένεια. Γιατί; Είναι ντροπή; Νιώθουμε ότι θα νιώσει άβολα αυτός που θα το ακούσει;
Η ψυχική ασθένεια είναι ασθένεια και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ντρεπόμαστε για αυτό. Δεν την προκαλέσαμε, ούτε ζητάμε προσοχή και ντάντεμα. Είναι μία συνθήκη δύσκολη που με αυτήν προσπαθούμε να ζήσουμε την ζωή μας, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους, να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας, να βρούμε ένα νόημα στην ζωή μας και να ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν είναι εύκολο να ζεις μαζί με μία ψυχική διαταραχή.
Πολλά πράγματα, συναισθήματα, καταστάσεις, και άλλα είναι πολύ πιο δύσκολα για ανθρώπους με ψυχικές δυσκολίες. Προσπαθούν και πολλές φορές είναι μόνοι τους γιατί ντρέπονται για αυτές. Ζούνε μαζί με τα φαντάσματα τους χωρίς να ζητούν βοήθεια και χωρίς να μοιράζονται τίποτα. Αυτό χειροτερεύει την ψυχική τους πραγματικότητα κάνοντας την ζωή ακόμη πιο δύσκολη και νιώθουνε και οι ίδιοι πολύ μόνοι. Νιώθουν ότι υστερούν, ότι δεν θα γίνουν αποδεκτοί ή κατανοητοί. Η απομόνωση φέρνει και άλλη μοναξιά και το βάρος της ψυχής γίνεται τεράστιο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μόνοι, ότι πολλοί άνθρωποι δίνουν μάχη με τα δικά τους φαντάσματα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που κρύβουν δεν χρειάζεται κρύψιμο αλλά αποδοχή και φροντίδα. Αυτό που κρύβουν είναι ένα πληγωμένο εσωτερικό παιδί που χρειάζεται ασφάλεια και φροντίδα. Κυρίως και πάνω από όλα χρειάζεται αποδοχή, πρώτα από όλα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κρύβουμε αυτό το παιδί, δεν το συστήνουμε σε κανέναν γιατί πιστεύουμε ότι είναι προβληματικό ή ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει αφού τώρα είμαστε ενήλικοι. Λάθος. Ένα κομμάτι μας πάντα θα είναι παιδικό και είναι οκ αυτό. Είμαστε και παιδιά. Τι θα κάνατε αν είχατε ένα παιδί που φοβάται; Που νιώθει μόνο του; Δεν θα του λέγατε σήκω και προχώρα. Θα το παίρνατε αγκαλιά θα το φροντίζατε και θα του κρατάγατε το χέρι. Δεν θα το κρίνατε γιατί φοβάται, ούτε θα το μαλώνατε. Οπότε ξέρετε τι θα κάνετε και για το δικό σας εσωτερικό παιδί. Όταν εμείς αποδεχτούμε και αγαπήσουμε το εσωτερικό μας παιδί τότε θα μπορέσουμε και να το συστήσουμε με σεβασμό και στους άλλους. Η ψυχική ασθένεια δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό το πληγωμένο εσωτερικό μας παιδί και πως αυτό αντιμετωπίζει τα εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα που εισπράττει. Οι άμυνες του μπορεί να είναι σκληρές για εμάς και για τους άλλους γύρω μας αλλά αν έχει εμάς μαζί του όλα μπορούν να γίνουν πιο ήπια. Η αγάπη λειαίνει τις γωνίες, και συστατικό της αγάπης είναι η αποδοχή.
Ψάχνουμε να βρούμε τι είναι θεραπευτικό και πολλές φορές μπαίνουμε σε λάθους δρόμους. Προσπαθούμε να διορθώσουμε κάτι δίνοντας το ασυνείδητο μήνυμα της απόρριψης. Το βασικό στην θεραπεία είναι η αποδοχή. Αποδέχομαι τον εαυτό μου. Αποδέχομαι την ψυχική νόσο και μέσα από την αποδοχή θα ξεκινήσει το ταξίδι της θεραπείας.
Ψυχική νόσος δεν είναι μόνο κάποια σοβαρή ψυχική νόσος αλλά ακόμη και ασθένειες που συνδέονται με άγχος και κατάθλιψη όπου εμφανίζονται σε μεγάλο ποσοστό στον γενικό πληθυσμό τόσο σε γυναίκες, όσο και σε άντρες. Ψυχικές δυσκολίες επίσης μπορεί να έχουν να κάνουν με θέματα στις διαπροσωπικές σχέσεις, αίσθημα κενού, μοναξιάς, έλλειψη νοήματος, χαμηλή αυτοεκτίμηση κ.α.
Μπορούμε να συστήσουμε την ψυχική μας ασθένεια ή δυσκολία σε ανθρώπους που εμπιστευόμαστε και να είμαστε περήφανοι για αυτήν όπως και με άλλα κομμάτια μας. Να συστήσουμε αυτό το πληγωμένο παιδί που έχει περάσει πολλά και χρειάζεται αγάπη. Αρκεί πρώτα να το γνωρίσουμε εμείς, να το κατανοήσουμε και να το αποδεχτούμε.
Όλοι έχουμε μέσα μας πληγωμένα παιδιά, κανείς δεν είναι μόνος σε αυτό. Πόσο έχεις επικοινωνήσει και συνδεθεί με έναν άνθρωπο αν δεν έχει συνδεθεί το εσωτερικό σου παιδί μαζί του; Ίσως μία μέρα καταφέρουμε να φέρουμε αυτά τα παιδιά κοντά χωρίς τα προσωπεία μας. Η πραγματική σύνδεση μας ενώνει και χτίζει ουσιαστική επικοινωνία και σχέσεις. Τότε ίσως έχει περισσότερο νόημα και αξία η ανθρώπινη επικοινωνία.