Το τι είδους μητέρα θα γίνει μία γυναίκα εξαρτάται από το πως ήταν η δική της μητέρα και ποιες ασυνείδητες φαντασιώσεις στον ψυχισμό της κατευθύνουν τα αισθήματα αγάπης, ενοχής, θυμού και μίσους που έχει.
Η ταύτιση με την δική μας μητέρα ξεκινάει σε πολύ μικρή ηλικία όπου το νήπιο παίζει με την κούκλα του σαν να είναι η μητέρα του. Την φροντίζει, την ταΐζει και την προσέχει πολλές φορές όλη μέρα. Μιμείται τις κινήσεις της μαμάς της προς αυτήν και ταυτίζεται με την κούκλα που απολαμβάνει τις φροντίδες της. Είναι ίσως η πρώτη εκδήλωση αγάπης και στοργής από το κοριτσάκι που αργότερα θα μετατεθεί στους συνομηλίκους της, τους γονείς της και την οικογένεια της. Αν η μητέρα δεν είναι φροντιστική μπορεί το κορίτσι να μιμηθεί την ίδια συμπεριφορά, να ταυτιστεί με την μητέρα αυτή που είχε η ίδια και να γίνει και αυτή το ίδιο. Μπορεί όμως και να συμβεί το αντίστροφο να γίνει μία φροντιστική μητέρα σε μεγάλο βαθμό τόσο όπου να γίνεται εξαρτητική από τα παιδιά της και ουσιαστικά να ζητάει αυτή περισσότερα από τα παιδιά της παρά αυτά από αυτή. Το παιδί ανταποκρίνεται στην ανάγκη της μητέρας και γίνεται μητέρα της μητέρας του ώστε να μην χάσει την αγάπη της. Όταν το παιδί θα θελήσει να ανοίξει τα φτερά του η μητέρα θα νιώθει συναισθήματα δυσάρεστα για αυτό και ενδεχομένως να σαμποτάρει το εγχείρημα αυτό του παιδιού. Οι μητέρες αυτές βλέπουν με δυσπιστία και αμφιβολία κάθε κίνηση ανεξαρτητοποίησης του παιδιού, μπορεί να υποτιμούν και να φοβούνται αυτές τις κινήσεις του παιδιού αλλά στην ουσία φοβούνται ότι θα της εγκαταλείψει.
Σύμφωνα με την Μ.Klein η απόκτηση ενός μωρού για το κορίτσι είναι η πραγματοποίηση της παλιάς ευχής της να αποκτήσει το μωρό του δικού της πατέρα. Κάτι που τότε δεν μπορούσε να γίνει τώρα γίνεται με έναν άλλον άντρα, τον άντρα της. Αυτή η πραγματοποίηση της επιθυμίας την κάνει να νιώθει πιο πλήρης, λιγότερο επιθετική και ενδυναμώνει την αγάπη της για το παιδί της. Σε άλλες, η φροντίδα ενός αδύναμο πλάσματος είναι ένας τρόπος επανόρθωσης από τις καταστρεπτικές φαντασιώσεις τους για την μητέρα τους. Βλέπουν στο μωρό είτε το αγαπημένο αντικείμενο (μητέρα) που κατέστρεψαν στο παρελθόν μέσα στην φαντασία τους, είτε το αδύναμο κομμάτι του εαυτό τους που καταστράφηκε από το αντικείμενο (μητέρα). Αν η ενοχή των καταστροφικών σκέψεων της μητέρας όταν ήταν βρέφος είναι πολύ μεγάλη τότε βλέπουμε να θυσιάζεται ολοκληρωτικά στο μεγάλωμα του παιδιού. Έτσι θυματοποιείται σχεδόν και γίνεται αντικείμενο κατανάλωσης χωρίς κάποια άλλη υπόσταση. Δεν εκτιμάται το αντικείμενο και είναι εκεί μόνο για να το χρησιμοποιήσει το παιδί. Το παιδί αργότερα θα κάνει το ίδιο με τους άλλους ανθρώπους. Θα τους χρησιμοποιεί χωρίς να τους σέβεται και να τους νοιάζεται όπως ακριβώς έκανε με την μητέρα του, όπου η ίδια παραχωρήθηκε έτσι προς το παιδί. Αν ένα παιδί είναι εγωιστικό και χειριστικό σε αυτό έχει μεγάλη ευθύνη η μητέρα που πολλές φορές επιλέγει ασυνείδητα με έναν μαζοχιστικό τρόπο να καταναλώνεται από το παιδί.
Η απόκτηση ενός παιδιού δίνει μία ευκαιρία απαλλαγής της γυναίκας από την ασυνείδητη ενοχή που κουβάλαει από μικρό κοριτσάκι (και βρέφος). Μέσω της προσφοράς αγάπης στο παιδί της γιατρεύεται ότι καταστροφή είχε προκαλέσει το κοριτσάκι στην φαντασία του ενάντια των γονιών του. Έτσι η μητέρα πια έρχεται σε μια ψυχική ειρήνη.
