Όλα όσα γυρίζουν γύρω μας, στην εξωτερική μας πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από μία απεικόνιση της εσωτερικής μας πραγματικότητας. Η μοναξιά που βιώνουμε ως εξωτερική κατάσταση λόγω απομόνωσης από τους ανθρώπους, υπήρχε πρώτα μέσα μας πριν γίνει πραγματικότητα. Η αποδοχή και η αγάπη για τον εαυτό μας καθρεφτίζεται στον κύκλο των ανθρώπων που επιλέγουμε. Όταν σέβομαι των εαυτό μου και τις ανάγκες του τότε του παρέχω ότι χρειάζεται και ανθρώπους που χρειάζεται.
Είναι πολλές οι φορές που οι άνθρωποι βιώνουν τις ίδιες καταστάσεις, το ίδιο βίωμα, το ίδιο συναίσθημα. Η οπτική και η ευθύνη αποδίδεται κυρίως στους άλλους, στο “έξω”. Η αιτία όμως βρίσκεται μέσα μας. Ένα παιδικό τραύμα συνήθως έχει αποφασίσει για εμάς πριν εμείς ενηλικιωθούμε. Ο παιδικός μας εαυτός έχει πάρει αποφάσεις για το ποιος είναι, τι αξίζει, πως οι άλλοι θα του συμπεριφερθούν και διαμορφώνει την ζωή του ανάλογα. Το τραύμα φυσικά χρειάζεται προστασία. Έτσι και ο παιδικός μας εαυτός αποφασίζει πως θα προστατευτεί από τον ενδεχόμενο επανατραυματισμό που αναμένει να είναι μάλιστα ανάλογος του προηγούμενου. Η προστασία μπορεί να είναι πολύ σκληρή ή πιο ελαστική ανάλογα την πληγή του τραύματος. Οι επιλογές μας λοιπόν είναι αποφάσεις που έχουν οριστεί με βάση τα τραύματα μας και τις άμυνες που αναπτύσσουμε γύρω από αυτά. Το να αδικείται κανείς συνέχεια από τους άλλους ελλοχεύει μία πεποίθηση ότι οι άλλοι τον υποτιμούν και το άτομο είναι το θύμα της αδικίας αυτής. Μια αδικία έχει συμβεί σε πρώιμη παιδική ηλικία που έχει καθορίσει το άτομο. Το να απορρίπτεται κανείς συνέχεια ενέχει μία βαθύτερη απόρριψη του εαυτού που ακολουθείται από μία παλαιότερη απόρριψη που έχει βιώσει το άτομο και δεν έχει ξεχάσει. Αν το άτομο νιώθει ότι το εκμεταλλεύονται τότε έχει υποστεί μία εκμετάλλευση και εξακολουθεί να το βιώνει ως επανάληψη στις σχέσεις του. Να νιώθει θύμα εκμετάλλευσης είναι μία αίσθηση που ενεργοποιήθηκε από την στιγμή που τον εκμεταλλεύτηκαν και δεν έβαλε όρια.
Τα περισσότερα τραύματα λαμβάνουν χώρα στην παιδική μας ηλικία γιατί τότε κάθε αρνητική εμπειρία μπορεί να είναι φοβερά δυσφορική και επώδυνη. Η ευαλοτώτητα της ηλικίας αυτής μας καταστεί ανίκανους να αντιδράσουμε και έτσι δημιουργείται το τραύμα, ο φόβος, η “συρρίκνωση” του εαυτού, η μείωση της ζωτικής μας δύναμης. Ο τραυματισμένος εαυτός δεν αλλάζει με τα χρόνια. Δεν επέρχεται ενδυνάμωση επειδή μεγαλώσαμε. Μπορεί το άτομο να αναπτύξει τις άμυνες του ώστε να ανταπεξέλθει στον πόνο του τραύματος και στις εξωτερικές πιέσεις που του ασκούνται. Μπορεί καλές εμπειρίες ζωής να βοηθήσουν το άτομο να ανακτήσει την δύναμη που έχασε κατά τον τραυματισμό αλλά η τραυματική βάση είναι εκεί.
Το άτομο αρχικά θα πρέπει να στρέψει την προσοχή μέσα του και να δει την εικόνα που έχει διαμορφώσει για τον εαυτό του και τον κόσμο. Να αποδεχτεί τις πληγές του και να συγχωρήσει τον εαυτό του για όσα δεν μπόρεσε να κάνει για να αποτρέψει τον τραυματισμό. Ο κάθε άνθρωπος κάνει ότι μπορεί δεδομένων των συνθηκών και της ιδιοσυγκρασίας του. Να αναγνωρίσει τις οχυρώσεις που έχει δημιουργήσει ώστε να προστατέψει τον ευάλωτο εαυτό του. Να αναγνωρίσει την ευθύνη και την δύναμη που έχει πάνω στον εαυτό του. Τότε δεν είχε την δύναμη, αλλά τώρα την έχει. Τότε ήταν εξαρτημένο από τους γονείς και αδύναμο, τώρα όχι. Αναγνωρίζοντας τον έλεγχο που μπορούμε να έχουμε τώρα πάνω στον εαυτό μας επαναπροσδιορίζουμε το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι μπορούμε να έχουμε. Το άτομο αποκτά επίγνωση των δυνατοτήτων του. Βοηθάει και φροντίζει τον ίδιο τον εαυτό του και ανασυγκροτείται. Μέσα στην θεραπεία αντιλαμβάνεται πεποιθήσεις και φαντασιώσεις και βιώνει επανορθωτικές εμπειρίες. Όλη η ψυχοθεραπεία είναι βίωμα επανορθωτικής εμπειρίας προς την ενδυνάμωση του εαυτού. Ο ενδυναμωμένος εαυτός δεν είναι υποταγμένος σε ένα τραύμα, χωρίς αυτό να εξαφανίζεται δεν κατευθύνει την πορεία του ατόμου. Το άτομο παίρνει τον έλεγχο. Ακόμη και μία μικρή αλλαγή προς την κατεύθυνση αυτή είναι νίκη.