Υπάρχουν συναισθήματα ευχάριστα που μας δημιουργούν μία εσωτερική ευφορία. Υπάρχει επίσης η κατάσταση γαλήνης όπου νιώθουμε μία εσωτερική ισορροπία συναισθηματιών. Στις περιπτώσεις των ευχάριστων συναισθηματιών και της εσωτερικής γαλήνης το άτομο νιώθει καλά, ασφαλές και δυνατό. Ο ψυχισμός του ανθρώπου όμως δεν μένει στάσιμος ούτε στο θετικό, ούτε στο αρνητικό. Αν υπάρχει αρνητικό συναίσθημα. Στις περιπτώσεις αναταραχής που προέρχεται από την εμφάνιση δυσφορικών συναισθημάτων το άτομο νιώθει ότι χάνει τον έλεγχο και την δύναμη του. Τα αρνητικά όμως συναισθήματα είναι όντως αρνητικά; Υπάρχουν συναισθήματα που μας δημιουργούν μία δυσάρεστη αίσθηση ή έναν έντονο αναβρασμό. Τα συναισθήματα δημιουργούνται για να προστατεύσουν το άτομο. Το άγχος, ο φόβος και ο θυμός δημιουργούνται με σκοπό να ελέγξουν τις κινήσεις του ατόμου ώστε να προστατευτεί. Σίγουρα το να βιώνω ένα έντονο άγχος καθημερινά στην δουλειά δεν με βοηθάει αλλά η αντιμετώπιση δεν μπορεί να είναι η καταπίεση του άγχους αυτού. Το πρώτο βήμα προς την αντιμετώπιση του άγχους είναι η αποδοχή. Αποδέχομαι το συναίσθημα που δημιουργείται και τις σκέψεις που συνοδεύουν το συναίσθημα αυτό. Τα παρατηρώ και τα δύο χωρίς να τα κρίνω. Μέσα από την επίγνωση αυτή μαθαίνω να αποδέχομαι τα συναισθήματα μου όσο και αν δεν μου αρέσουν. Η αποδοχή είναι η αρχή της εξομάλυνσης τους. Όταν λέω σε αυτά “σας καταλαβαίνω” τότε αρχίζει η τρικυμία τους να κοπάζει γιατί ήδη έχουν εισακουστεί από έναν άνθρωπο, τον ίδιο τον εαυτό μου.
Όταν αποδέχομαι ένα συναίσθημα ή μία δυσάρεστη κατάσταση αποδέχομαι ταυτόχρονα ότι δεν έχω τον έλεγχο. Το να αφήνεσαι είναι επικίνδυνο αλλά αναγκαίο σε πολλές περιπτώσεις. Όταν προσπαθείς να πάρεις τον έλεγχο σε καταστάσεις που δεν μπορείς τότε το άγχος αυξάνεται και εσύ νιώθεις αδύναμος. Με υψηλά επίπεδα άγχους και καταβεβλημένος δεν μπορείς να πολεμήσεις ακόμη και όταν έχεις όπλα. Το μυστικό είναι να αφεθείς χωρίς φόβο ή με έναν φόβο που σε αφήνει να αφεθείς. Αφήνομαι σε αυτό που γίνεται, που νιώθω, που αντιμετωπίζω του δίνω χώρο και χρόνο. Δεν εννοώ αφήνομαι ως έρμαιο των συνθηκών ή παραιτούμαι. Αποδέχομαι ότι κάποια πράγματα είναι ανεξέλεγκτα μέσα μου και έξω μου και τα παρατηρώ. Αποδέχομαι τις εξωτερικές δυσκολίες, αστοχίες των άλλων, τα λάθη και τις αναβολές. Η εξωτερική πραγματικότητα δεν είναι εντός του ελέγχου μου και αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Το ίδιο και η εσωτερική μου πραγματικότητα. Τα συναισθήματα μου δεν δημιουργούνται με την δική μου εντολή πηγάζουν από κάποιο φόβο ή επιθυμία πολλές φορές. Αρκεί να δούμε την διαδρομή που ακολουθούν πριν εμφανιστούν στο πεδίο της επίγνωσης μας. Κουβαλάνε πολλές φορές μία μακρά ιστορία και κάτι έχουν να μας πουν. Να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να τους δώσουμε αυτό που έχουν ανάγκη. Το να αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να αλλάξω δεν είναι αδυναμία και το να προσπαθώ να τα ελέγχω όλα δεν είναι δύναμη. Το να αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να αλλάξω κάτι είναι μία κατάσταση χωρίς κανένα πρόσημο. Ο κίνδυνος που ενέχει αυτό είναι κυρίως στο μυαλό μας. Το πρόσημο δηλαδή (θετικό ή αρνητικό) το βάζουμε εμείς γιατί έτσι έχουμε μάθει. Το να αφήνεσαι στην ζωή μέσα στην ασάφεια, την πολυπλοκότητα, τον πλουραλισμό, το αναπάντεχο, το πρωτόγνωρο και τις προκλήσεις αποτελεί την φύση της ζωής.
