Σύμφωνα με την θεωρία κοινωνικής μάθησης του Bandura, το άτομο υιοθετεί μία συμπεριφορά αφού πρώτα παρατηρήσει τις συνέπειες της σε ένα άλλο άτομο που την διαθέτει (το πρότυπο). Όσο πιο θετικές οι συνέπειες τόσο πιο ισχυρό το κίνητρο για μίμηση της συμπεριφοράς αυτής και το αντίθετο. Το παιδί νηπιακής ηλικίας, παρατηρεί το πρότυπο, συμβολοποιεί και νοηματοδοτεί την συμπεριφορά αυτή, εσωτερικεύει συμβολικά και αναπαραστασιακά την συμπεριφορά και έπειτα ξεκινά να δοκιμάζει στον εαυτό του την συμπεριφορά αυτή (επανατροφοδότηση και ταύτιση) μέχρι να πετύχει η ταύτιση με το πρότυπο. Όταν το παιδί καταλαβαίνει τι αμείβεται και τι επιδοκιμάζεται παρατηρώντας τα πρότυπα που έχει (π.χ. γονείς, δασκάλους) προσαρμόζει την συμπεριφορά του. Το παιδί δημιουργεί έναν πληροφοριακό χάρτη “καλών και κακών συμπεριφορών” και ενεργεί ανάλογα. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται οι βάσεις για την διαμόρφωση γενικών κανόνων και αρχών συμπεριφοράς. Κάπως έτσι διαμορφώνεται η παιδεία ενός ατόμου και ολόκληρης της κοινωνίας από την νηπιακή ηλικία. Αν ένας γονέας είναι ο “δυνατός” επειδή είναι επιθετικός, χειραγωγεί και επιβάλλεται στους άλλους τότε το παιδί θα τον αντιληφθεί ως πρότυπο και θα θελήσει να τον μιμηθεί. Η παιδεία είναι μία στάση ζωής που μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά.
Πως μπορούμε να ζητάμε καλύτερη παιδεία από την κοινωνία όταν εμείς δεν κάνουμε τίποτα για τους εαυτούς μας; Ένας ενήλικας έχει παγιωμένες αντιλήψεις και αρχές που θα περάσει στο παιδί του. Όταν μάλιστα διακατέχεται από την άμυνα της άρνησης της ψυχικής του πραγματικότητας τότε καμία αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί. Δυσκολευόμαστε να δεχτούμε το διαφορετικό γιατί δεν έχουμε δεχτεί “διαφορετικά” κομμάτια μέσα μας. Ταυτιζόμαστε με την επιθετική μας πλευρά γιατί αρνούμαστε να δεχτούμε την ευαλωτότητα μας. Φοβόμαστε την σεξουαλική “διαφορετικότητα” γιατί και εμείς φοβόμαστε την δική μας ομοφυλοφιλία. Σε κάποιον βαθμό έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι υπάρχει η ομοφυλοφιλική τάση σε όλους μας. Φοβόμαστε τον θυμό του άλλου γιατί φοβόμαστε τον δικό μας θυμό ως καταστροφικό και αίτιο να απορριφθούμε. Φοβόμαστε την απόρριψη γιατί οι ίδιοι έχουμε απορρίψει τον εαυτό μας και ψάχνουμε από τους άλλους την αποδοχή. Οι φόβοι μας να δεχτούμε μία κρυμμένη αλήθεια, ένα κομμάτι του εαυτού μας κληρονομούνται στο παιδί μας. Το παιδί μαθαίνει να φοβάτε κάτι χωρίς να γνωρίζει γιατί και πως έγινε αυτό. Η ιστορία διαιωνίζεται και εμείς αναζητούμε την παιδεία ως από μηχανή θεό ενώ ουσιαστικά είναι μία εσωτερική μας αναζήτηση. Ο σεβασμός προς τους άλλους προϋποθέτει τον σεβασμό στον εαυτό μας. Όταν εμείς επιλέγουμε να χτίσουμε την εικόνα μας όπως θέλουμε ή όπως “πρέπει” τότε παραλείπουμε άλλα κομμάτια μας εξίσου σημαντικά. Τότε ο σεβασμός του εαυτού γίνεται επιλεκτικός και μερικός. Όπως αργότερα και ο σεβασμός μας προς τους άλλους.
